Τα πρώτα κελαηδίσματα καλημερίζουν την αυγή και ο αγέρας καθαρός και φρεσκοπλυμένος μπαίνει απ’ τα ανοιχτό παράθυρο. Η αράχνη που όλο το βράδυ έμενε ακίνητη απάνω στον ιστό της αρχίζει να σαλεύει σιγά-σιγά. Είναι πάνω και έξω απ’ το παράθυρό μου, σαν απειλή στέκεται εκεί μέρα και νύχτα μέχρι να πάρω την απόφαση να της δώσω μια και να την ξαποστείλω. Όμως την απόφαση δεν την έχω λάβει ακόμα. Α, όλα και όλα έχω δώσει όρκο. Όρκο βαρύ ότι δεν θα αφαιρέσω ζωή παρά μόνο ότι απειλήσει τον ζωτικό μου χώρο. Και η αράχνη βρίσκεται στα όριά μου. Ένα βήμα παραμέσα και θα πάψει να υπάρχει. Λέτε να το γνωρίζει; Πριν να κοιμηθώ καμιά φορά φαντάζομαι την αράχνη να τρυπώνει στα κρυφά και να έρχεται ακριβώς από πάνω μου. Και μόλις με παίρνει ο ύπνος να δίνει μία και να εναποθέτει τα αυγά της μέσα στο αυτί μου. Την επομένη να ξυπνώ δίχως να γνωρίζω και να καταλαβαίνω το παραμικρό. Έτσι και οι δυο συνωμοτούμε μέρα με τη μέρα. Ένα βήμα δικό της… ένα βλέφαρο κλειστό δικό μου, και…! Άραγε οι αράχνες βλέπουν όνειρα;
Στο ραδιόφωνο ακούω την Κάστα Ντίβα. Εξαίσια φωνή. Είναι η ώρα τέτοια που ταιριάζει με τη μουσική. Πέντε παρά και η Κάλλας αντηχεί. Πού αντηχεί; Εδώ στο μικρό δωμάτιο, σ’ ένα χωριό της Αγγλίας… μόνος με την αράχνη μου. Λίγο προτού να κοιμηθώ. Και θα αναρωτιέστε ίσως τι με κρατάει ξύπνιο τέτοια ώρα ή που βρίσκω την όρεξη για κλασσική μουσική. Και δεν έχετε άδικο. Έχω να γράψω, εργασία τη λένε εδώ, για τον ωφελιμισμό. Καταλάβατε; Δεν κάνω καλύτερα που γράφω σε εσάς τους πολλούς ή τους λίγους για τη μικρή μου αράχνη; Ας αφήσω όμως την αράχνη και ας περάσουμε μαζί στην επόμενη σκέψη μου. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι μπορώ να γράψω βρε αδερφέ τρεις αράδες που θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ την εργασία μου για τον ωφελιμισμό του Μιλ. Προσφάτως διάβασα το φύλακα της σίκαλης του Σάλιντζερ, μιας και πέθανε πρόσφατα. Το βιβλίο αναφέρεται στα μαθητικά χρόνια, τα δικά του; διόλου απίθανο. Μου έκανε εντύπωση ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο και το όνομά του. Το ίδιο το βιβλίο με άφησε αδιάφορο. Έζησε απομονωμένος και ξεκομμένος από τα φώτα της δημοσιότητας. Κανείς δεν γνώριζε που ζούσε και έτσι το μυστήριο της ζωής του μεγάλωσε την υστεροφημία του. Ας μην τον αδικήσω όμως. Το βιβλίο του αρέσει. Τώρα διαβάζω Κροπότκιν. Περίεργο όνομα. Μέχρι να το διαβάσω σωστά το όνομά του μου πήρε χρόνο. Μιλά για επαναστάσεις και αναρχία. Είμαι στο κεφάλαιο ‘Η απαλλοτρίωση’. Επίκαιρο; Και εάν είναι σάμπως θα το διαβάσουμε;
Στο ραδιόφωνο ακούω την Κάστα Ντίβα. Εξαίσια φωνή. Είναι η ώρα τέτοια που ταιριάζει με τη μουσική. Πέντε παρά και η Κάλλας αντηχεί. Πού αντηχεί; Εδώ στο μικρό δωμάτιο, σ’ ένα χωριό της Αγγλίας… μόνος με την αράχνη μου. Λίγο προτού να κοιμηθώ. Και θα αναρωτιέστε ίσως τι με κρατάει ξύπνιο τέτοια ώρα ή που βρίσκω την όρεξη για κλασσική μουσική. Και δεν έχετε άδικο. Έχω να γράψω, εργασία τη λένε εδώ, για τον ωφελιμισμό. Καταλάβατε; Δεν κάνω καλύτερα που γράφω σε εσάς τους πολλούς ή τους λίγους για τη μικρή μου αράχνη; Ας αφήσω όμως την αράχνη και ας περάσουμε μαζί στην επόμενη σκέψη μου. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι μπορώ να γράψω βρε αδερφέ τρεις αράδες που θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ την εργασία μου για τον ωφελιμισμό του Μιλ. Προσφάτως διάβασα το φύλακα της σίκαλης του Σάλιντζερ, μιας και πέθανε πρόσφατα. Το βιβλίο αναφέρεται στα μαθητικά χρόνια, τα δικά του; διόλου απίθανο. Μου έκανε εντύπωση ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο και το όνομά του. Το ίδιο το βιβλίο με άφησε αδιάφορο. Έζησε απομονωμένος και ξεκομμένος από τα φώτα της δημοσιότητας. Κανείς δεν γνώριζε που ζούσε και έτσι το μυστήριο της ζωής του μεγάλωσε την υστεροφημία του. Ας μην τον αδικήσω όμως. Το βιβλίο του αρέσει. Τώρα διαβάζω Κροπότκιν. Περίεργο όνομα. Μέχρι να το διαβάσω σωστά το όνομά του μου πήρε χρόνο. Μιλά για επαναστάσεις και αναρχία. Είμαι στο κεφάλαιο ‘Η απαλλοτρίωση’. Επίκαιρο; Και εάν είναι σάμπως θα το διαβάσουμε;
