Ημερολόγιο Σχέσεων- Οκτώβρης

Όταν κανείς υποδύεται ρόλους σε κάποια σχέση του, θεωρείτε από πολλούς προβληματικό.
Ορισμένες φορές όμως αυτό μπορεί να μην είναι πρόβλημα, αλλά μέρος της λύσης του προβλήματος. Π.χ. όταν σε κάποια ερωτική μου σχέση κάνω τον ρόλο του θεραπευτή, μπορεί ναι μεν να με βάζει σε κάποια άλλη θέση απ' την πραγματική, αλλά αυτή η θέση να είναι τη δεδομένη στιγμή η πλέον κατάλληλη.

Αντίλογος: Μα είναι σχέση ισότιμη αυτή; Δεν είναι δική σου επιθυμία και μόνο; Έχεις τα απαιτούμενα προσόντα; Μα δεν χάνεται ο ερωτισμός;
Λόγος: Μα φυσικά και καλύπτει μία δική μου συνειδητή ανάγκη. Ο ερωτισμός δεν χάνεται και εαν χαθεί τότε δε σημαίνει ότι συντελέστηκε κάποιο λάθος στη σχέση. Μπορεί αυτός ο ρόλος να γίνει η αφορμή για κάτι σπουδαιότερο ή για κάτι διαφορετικό. Πάντως δεν θα έπρεπε να είναι κατ' ανάγκη εμπόδιο. Οι σχέσεις ερωτικές, φιλικές κλπ με το χρόνο και τα αντίστοιχα βιώματα αλλάζουν, μεταβάλλονται. Το να κρατηθεί μία σχέση το ίδιο ερωτική σε όλη τη διάρκειά της είναι μη φυσικό. Όλα μεταβάλλονται, έτσι και οι σχέσεις. Υπάρχουν σχέσεις στις οποίες είσαι ο πατέρας, η μητέρα, το παιδί, η ερωμένη, κ.ο.κ.
Τι σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου; Μα και αυτοί οι ρόλοι δεν είναι κομμάτι του είναι σου;
Όμως εγώ θέλω τον πυρηνικό εαυτό μου και όχι ρόλους! Μα και αυτός ο εαυτός δεν είναι ο πραγματικός, ο πυρηνικός; Το είναι του καθένα από εμάς συμπεριλαμβάνει και αυτά τα στοιχεία, τους ρόλους. Το να κάνεις μία τομή και να πετάξεις τα μαλλιά, το δέρμα, τα νύχια και να φτάσεις να κρατήσεις τον πυρηνικό σου Είναι, δε σημαίνει οτι τότε και μόνο τότε έχεις φτάσει στο πραγματικό σου είναι. Είμαι και τα μαλλιά μου, και τα νύχια μου και το δέρμα μου. Η ουσία του Είναι μου εμπεριέχει όλα αυτά τα σωματικά στοιχεία, από τα πιο αναλώσιμα, μέχρι τα πιο ζωτικά.
Επομένως, ο κάθε ρόλος εαν είναι συνειδητός δεν είναι και κατ ανάγκη προβληματικός.

Βλέπε, Άκου, Σιώπα

1

Ημέρα Τρίτη, με αρκετή βροχή, στις αρχές του φθινοπώρου, ένας νεαρός άντρας, γυμνός με χείλη πρησμένα, άνοιξε το στόμα του και είπε την τελευταία του λέξη:

-Αθώος…!

Τρεις και δέκα το μεσημέρι στην οδό Ευκλείδου 18 τρία περιπολικά της Άμεσης Δράσης κάνουν την εμφάνισή τους. Οι σειρήνες των περιπολικών και οι κραυγές από το δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας ξυπνούν την γειτονιά.

-Αυτοκτονία… σίγουρα Νίκο. Ο αυτόχειρας έχει αφήσει και σημείωμα:

Χορεύω τη νύχτα και πεθαίνω την ημέρα… Δε μου απομένει τίποτα, εκτός της μουσικής. Και τι να την κάνω τη μουσική τη μέρα; Συγνώμη.

Το σημείωμα δεν αφήνει καμία αμφιβολία.

- Και οι δύο πάστες στο ψυγείο; Και η ερωμένη που φωνάζει ότι θα παντρευόντουσαν το καλοκαίρι;

- Καλά από υποσχέσεις… εδώ έχουμε σημείωμα! “πεθαίνω την ημέρα”, όπου και πέθανε… μεσημέρι… “Συγνώμη” για τους δικούς του… Και δεν έχουμε άλλα αποτυπώματα στο διαμέρισμα παρά μόνον τα δικά του! Μόνο 203 ευρώ στην τράπεζα και ένα σπίτι υποθηκευμένο στις τράπεζες… και άνεργος από τον προηγούμενο μήνα… και με το κωλομνημόνιο μέχρι νεοτέρας… Θέλεις και άλλα στοιχεία;

-Μόνο τα δικά του αποτυπώματα; Αφού είχε γκόμενα ο τύπος ρε Βαγγέλη… πού την πήδαγε;

-Αυτό είναι το θέμα μας; Πού την πήδαγε ρε Νίκο; Σε γαμοτέλ… ξέρω’γω.  Ο τύπος έκοψε τις φλέβες του και αυτοκτόνησε κι εσύ μου λες για την γκόμενα. Δε λέω έχεις ένα δίκιο… και εάν δεν την πήδαγε; αλλά αυτό δεν αφορά εμάς πλέον. Η υπόθεση έκλεισε. Αυτοκτονία! Άντε γιατί πείνασα. Σουβλάκι ή πίτσα;  

Καθώς πλησίαζα είδα στην είσοδο της πολυκατοικίας πολύ κόσμο μαζεμένο. Προσπέρασα. Δύο άντρες γύρω στα σαράντα, βιαστικοί με βλέμματα ψυχρά κατέβαιναν τις σκάλες και το μόνο που πήρε τ’ αυτί μου ήταν ένα ‘χωρίς τζατζίκι ρε μαλάκα!’. Μου φάνηκαν γνώριμες φιγούρες.  Έβγαλα τη φωτογραφική. Τράβηξα την είσοδο της πολυκατοικίας και τους δύο τύπους στην έξοδο. Προχώρησα. Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος. Μπήκα στο μπάνιο. Τράβηξα το σεντόνι στην μπανιέρα. Αίματα, δύο χέρια κόκκινα, ξυραφάκι στο πάτωμα, γυμνός άντρας. Ανατρίχιασα, όχι πως ήμουν φοβητσιάρης, αλλά κάθε φορά που έβλεπα ένα νεκρό σώμα ένα ρίγος διέτρεχε το σώμα μου. Μύρισα λιβάνι, παραπάτησα. Έβγαλα το μπλοκάκι μου και σημείωσα την ώρα τέσσερις και τέταρτο μμ. Τράβηξα τη μηχανή και πάτησα 10 κλικ. Αυτοκτονία. Διάβασα το σημείωμα:

Χορεύω τη νύχτα και πεθαίνω την ημέρα… Δε μου απομένει τίποτα, εκτός της μουσικής. Και την να την κάνω τη μουσική τη μέρα; Συγνώμη.

Μίλησα με τον διαχειριστή:

-          Ήσυχο παιδί ο Αντρέας. Ποτέ δεν τον ακούσαμε. Λες και δεν έμενε εδώ. Πάντοτε ευγενικός και μ’ ένα χαμόγελο. Τι να σου πω… πολύ στεναχωρηθήκαμε.

-          Ερχόταν κάποιος άλλος στο διαμέρισμά του;

-          Λένε ότι είχε μια φιλενάδα… εγώ δεν την είδα ποτέ πριν. Εάν δεν την έβλεπα σήμερα θα νόμιζα ότι ήταν πουσ… ε, μόνος ήθελα να πω.

-          Καλά. Γονείς, συγγενείς;

-          Μπα, δεν γνώρισα κανέναν άλλον… Μόνο τα κοινόχρηστα μου έφερνε και τίποτα περισσότερο. Θα με συγχωρέσεις πρέπει να πάω να φάω… βλέπεις παράτησα τη φακή στη μέση… μήπως θέλεις ένα πιάτο;

-          Σ’ ευχαριστώ είμαι σαρκοφάγος. Άλλα πέντε κλικ και το ρεπορτάζ ήταν έτοιμο: ‘Αυτοκτόνησε άνεργος στον Κολωνό’ να βάλω ‘μετά μουσικής’ ή μήπως είναι ειρωνικό; Καθώς έβγαινα από τη πολυκατοικία άκουσα μια γυναικεία φωνή να ψιθυρίζει … ‘τον φάγανε σου λέω…’ Επιτάχυνα το βήμα μου προς την κατεύθυνση του ψιθύρου, σιγή.

-          Μιλήσατε;

Μία νεαρή γυναίκα γύρω στα 25, φορώντας μία μαύρη ζακέτα και κρατώντας στα χέρια της ένα χοντρό βιβλίο, έχοντας πιάσει τα μαλλιά της κότσο αποκρίθηκε:

-          Τον φάγανε σου λέω!

-          Ποιοι τον φάγανε;

Βλασφημία

Απλώνω το χέρι μου δείχνοντας τον ουρανό.  Τα σύννεφα χωρίζουν και μία αχτίνα φωτός λούζει τα ακροδάχτυλά μου. Χαμογελώ, γνωρίζοντας ό,τι το θεϊκό και το ανθρώπινο περιστοιχίζει και τους δύο.

Ethics of War: The War on Justice and Utility

Introduction
War is an intentional armed conflict which occurs only between political communities. The essence of war is about governance and who gets power and resources, thus who has the final say to what goes on in a given territory. As Carl Clausewitz’s puts it war is “an act of violence intended to compel our opponent to fulfil our will”. It is about governance itself.
At the turn of the twenty first century the War on Terror proclaimed by President Bush has produced a series of moral debates in the Western world. The War on Terror raised the following fundamental questions: Can there ever be a just war? Is it permissible to cause harm and death on the ground that it is the side effect of bringing about the best result? Do humanitarian interventions help the people in need? What intentions can there be behind a war?
Political leaders justify wars by appealing to moral frameworks, of which the most influential ones are the “just war” theory and utilitarianism. Michael Walzer’s masterwork Just and Unjust Wars offers some plausible answers to these questions. The “just war” tradition – a set of mutually agreed rules of combat – evolves common values shared between two enemies. Though, in the case where enemies differ greatly in moral beliefs, war conventions are rarely applied. The motivation for two parts to agree to certain conventions can be often mutually benefiting. Historically, “just war” theorists agree that rules of war should be applied to all equally. The aftermath of the terrorist attacks on the USA on 9/11 has brought great attention to the “just war” debate. Despite the international war conventions in place, war crimes continue regardless of the righteousness of the cause. 

Divine Monkey

Who created man?

I

The question how the world was created is the oldest in human history, and if someone wants to give some answer he will not be able to avoid the teachings of the ancient myths. In pro-scientific stage of human history the myth is the only evidence of human intellectual functioning.

Myths are the refuge of human knowledge and function as an instrument of the primitive man to force his knowledge and understanding of the world. The Cosmogony and Theogony are both early evidence of how the world was created. The oldest surviving intact Greek Theogony is that of Hesiod. He explains that first was Chaos, then Earth was created and used as a retreat of the immortal Gods living on top of Mount Olympus. From Chaos were born Erevos and black Night and from the Night the Ether and Day. (116-125) Here we see that all celestial bodies and phenomena are described as private entities descendants of Heaven and Earth. In contrast to the biblical God who is the creator of the world, in the Greek myth God or better Gods are rulers of the world but not the creators. Moreover, Jupiter the offspring of Gods is younger and therefore stronger and wiser. The legend states that the conflict between old and young Gods serves the primary idea of the origin of the world from less perfect forces to finest ones. The proof of this idea is the two battles of Titans and Giants. With Tartarus the mythical cosmography is completed. The Tartarus symbolizes the foundation of the world and hence the origin of which, as we mentioned above, comes from Chaos.

To sum up, the origin of the world in the pro-scientific man comes from Chaos and Zeus, the most perfect and