Antarsia

Σηκώνω το χέρι μου και πυρπολώ. Σπίτια καμμένα κατεστραμμένα, ανθρώπινα αποκαΐδια ανεμίζουν πάνω από την πόλη. Σκυλιά γαυγίζουν και δαγκώνουν το ένα το άλλο. Ανθρώπινα σώματα λιώνουν στους δρόμους και η μυρωδιά της καμμένης σάρκας γεμίζει κάθε ζωντανό ρουθούνι. Παιδιά κλαίνε και ψάχνουν απεγνωσμένα για βοήθεια. Γυναίκες ακρωτηριασμένες, γυναίκες μόνες αναμαλλιασμένες  ψάχνουν στα συντρίμια την οικογένειά τους. Κλαίνε και φωνάζουν. Εκλιπαρούν το Θεό. Εγώ συνεχίζω να πυρπολώ ασταμάτητα για μέρες, βδομάδες, μήνες. Όλη η πόλη κατακαίγεται και καταστρέφεται. Εγώ συνεχίζω μέχρι να μη μείνει τίποτα όρθιο. 
Η ανθρώπινη λαιμαργία καταβροχθίζει και ξεσκίζει τα πάντα. Η κοιλιά έχει πολλές δίπλες. Τα χέρια κρατούν μαχαιροπήρουνα και είναι πάντα έτοιμα να ξεκοκαλίσουν κάθε ανθρώπινη ψυχή και να την πετάξουν στο αδηφάγο στομάχι. Τα περιττώματα στοιβάζονται σε μια γωνιά και η μπόχα πνίγει το επόμενο μεγάλο φαγοπότι. Το μενού είναι ατελείωτο. Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ανατολικό Τιμόρ, Κύπρος, Βιετνάμ, Καμπότζη, Αφρική, Αμερική, Ασία, Ευρώπη, Ωκεανία.
Πατρίδες θνητές, αξιοθρήνητες παμφάγες.
 Όσα ελπίζω έχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Όσα προσδοκώ μοιάζουν με όνειρο. Τι μου απομένει; Μια ευκαιρία!