Islam, Secularism and the Battle for Turkey's Future

A deep power struggle is under way in the Republic of Turkey. Most outside observers see this as the latest phase in the decades-long battle between Islamism and Kemalist secularism. Others paint it as traditional Anatolia’s struggle against modern Istanbul, egalitarianism versus economic elitism or democracy’s rise against authoritarianism. Ultimately, the struggle boils down to a fight over a single, universal concept: power.

The following special report recounts how an Islamist-oriented Anatolia has emerged to challenge the secular foundation of the modern Turkish state. While those looking at Turkey from the outside are often unaware of Turkey’s internal tumult, a labyrinthine internal power struggle influences virtually every move Turkey makes in its embassies, schools, courts, news agencies, military bases and boardrooms. Though the Turkish identity crisis will not be resolved by this power struggle, the battle lines drawn during the fight will define how the country operates for years to come.

A Power Struggle Rooted in Geopolitics

Turkey occupies a key geostrategic position. It sits at the crossroads of Asia and Europe and forms a bridge between the Black and Mediterranean seas. Turkey’s core historically has centered on the isthmus that straddles the Sea of Marmara and Black Sea. Whether the map says Constantinople

Six Major Media Conglomerates

Six major conglomerates make up what is called mainstream media or MSM control 90% of the shares of large media companies that, in turn, produce 90% of what is read, seen and heard by Americans. 

• DISNEY, owner of ABC, Touchdown Pictures, Buena Vista, Hollywood Pictures, Caravan Pictures, Miramax Films, the production of documentaries A & F, TV History Channel, Discovery, Disney and others; 
• AOL / Time Warner, which owns CNN, HBO, Warner Brothers, Castle Rock, Time, Sports Illustrated, People, Fortune, Entertainment, Money, Netscape and others; 
• IACOM, which includes CBS, Paramount Pictures, Simon & Schuster, Pocket Books, Blockbusters, Showtime, MTV, The Movie Channel & Nickelodeon, BET, Nickelodeon, etc..;  
• GENERAL ELECTRIC, owner of NBC, CNBC, MSNBC, Bravo, Universal Pictures, thirteen television stations, and closely linked to the arms and aerospace industries;
• RUPERT MURDOCH'S NEWS CORPORATION, owner of Fox TV, DirecTV, TV Guide, New York Post, The Weekly Standard, 20th Century Fox, MySpace and others;
• Bertelsmann AG, one of the world's largest media corporations, has the European RTL-TV, Random House, Bantam Dell, Doubleday, Alfred A. Knopf, Vintage Books, and others.  

Source: PRAVDA.Ru

Ο σύγχρονος χάρτης της (“Ελληνικής”) Τρομοκρατίας (με άφθονη λογοκρισία).

Πάνε χρόνια από την πτώση της χούντας και την έλευση Καραμανλή ως Μεσσία που θα ξανάφερνε πίσω την Κύπρο αλλά και την ελευθερία γνώμης στην προδομένη Ελληνική κοινωνία. Μπορεί ο Ιωαννίδης να ευαγγελιζόταν ότι “εξαφάνισε” τους αντιστασιακούς κατά τη σύντομη παντοδυναμία του αλλά αυτό αφήνει πολλά ερωτηματικά. Η ερώτηση άλλωστε θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αντιστραφεί: “Που πήγαν όλοι οι αντιστασιακοί όταν ήρθε ο Ιωαννίδης; Τότε μάλιστα που η χώρα τους είχε απόλυτη ανάγκη λόγω της επερχόμενης Κυπριακής γενοκτονίας”;
Παλιά κουλούρια, ξεραμένα. Η νομιμοποίηση της Αριστεράς δεν αγκάλιασε όλους τους αντάρτες καθώς πολλοί είδαν με σκεπτικισμό τις εξελίξεις. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρέμειναν αυτοεξόριστοι βλέποντας τη μεταπολίτευση ως “μάντρωμα” των αντιφρονούντων σε αστικό μαντρί.
Η δεξαμενή των ανταρτών ήταν και η πηγή στρατολόγησης για τις μετέπειτα οργανώσεις που χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές. Ας μην ξεχνάμε ότι το κοινωνικό περίβλημα ήταν τότε έντονο, υπήρχε εργατική τάξη στην Ελλάδα, υπήρχε εκμετάλλευση, άρα υπήρχε και περιθώριο αγώνα. Σταδιακά ο στόχος των ενεργειών έγινε από ταξικός, ιδεολογικός. Εκεί υπήρξε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα στις τάξεις του αντάρτικου πόλεως που δε μπορούσαν να δεχθούν πως τόσοι ευνοημένοι, πλουτίσαντες επί χουντας (κατασκευαστές, εκδότες κλπ) παρέμεναν στο απυρόβλητο, διεκδικώντας μάλιστα δάφνες αντιστασιακών. Εκεί έγινε και η πρώτη μετάλλαξη αντικρατικής δράσης, όταν το ίδιο το Παπανδρεϊκό κράτος φάνταζε (ρητορικά τουλάχιστον) ως ιδεολογικός συγγενής.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατηγορούσαν το τότε ΠΑΣΟΚ ότι υποθάλπτει αλλά και χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για δικό του όφελος. Κατηγορίες βεβαίως που ποτέ δεν αποδείχτηκαν. Στα ίδια βήματα βάδισε η πρώιμη 17Ν, στοχεύοντας στους τότε “αντιφρονούντες” εκδότες, εισαγγελείς κλπ. Το τότε κατεστημένο κατηγορήθηκε μάλιστα ότι “διόριζε” και πολλούς υπόπτους για τρομοκρατική δράση (!), τακτική που μάλλον μεταλλάχθηκε δίνοντας δημόσια έργα σε νταβατζήδες από τους ίδιους υπουργούς.
Η δολοφονία Μπακογιάννη ήταν για πολλούς

Ο Γαβράς, ο Λαμπράκης και μία εκπομπή της ΕΤ3

Η αφίσα για το «Ζ» του Γαβρά.

Η σημαντικότερη στιγμή του «Ζ»: το κτύπημα έχει ήδη δοθεί στον «Ζήτα» - Λαμπράκη. Το θέμα είναι ποιος τον σκότωσε στην πραγματικότητα.

Λαμπράκης: ένας ιδεαλιστής αστός που έπεσε θύμα του κόμματός του;

Βόλευε ο θάνατος του Παναγούλη, όπως και η δολοφονία του Λαμπράκη, την πολιτική άνοδο του Ανδρέα;

Επανεκδόθηκε στις 2 Απριλίου το περίφημο «Ζ» του Κώστα Γαβρά με τον Υβ Μοντάν στον ρόλο του Λαμπράκη και τον Ζαν Λουΐ Τρεντινιάν στον ρόλο του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη. Μια ταινία που έκανε διάσημο τον Γαβρά και που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας το 1969.

Η υπόθεση της ταινίας είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ένας αριστερός βουλευτής στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 πέφτει θύμα ενός «τραμπουκικού» κτυπήματος στην διάρκεια μιας πορείας για την Ύφεση και τον Αφοπλισμό. Θα επιζήσει του κτυπήματος, αλλά θα υποκύψει λίγο μετά. Η κυβέρνηση θα αναθέσει σε έναν ανακριτή την υπόθεση για να την κουκουλώσει. Εκείνος όμως πληροφορημένος από έναν αριστερό δημοσιογράφο θα αρνηθεί και οι έρευνες που θα διεξάγει θα τον οδηγήσουν στο να θεωρήσει ως ενόχους το παρακράτος και το Παλάτι, που παρουσιάζονται ως πρόδρομοι της στρατιωτικής δικτατορίας.

Η ταινία χρησιμοποιεί το όνομα «Ζήτα» (Υβ Μοντάν) για τον ήρωα της και δεν αναφέρει καθόλου το όνομα της Μεσογειακής χώρας, όπου διεξάγεται η ιστορία. Υποτίθεται ότι γυρίζεται στην Αλγερία, αλλά μία ελληνική γραφομηχανή και η μουσική του Θεοδωράκη με το σαντούρι να κυριαρχεί σε κάνει να καταλάβεις ότι πρόκειται για την Ελλάδα των αρχών του ’60 παραπέμποντας στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εξάλλου όπως αναφέρεται στην αρχή: «Η τυχόν ομοιότητα με πρόσωπα, ζώντα και αποθανόντα δεν είναι συμπτωματική, είναι ηθελημένη».

Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ταινία διατηρεί την φρεσκάδα και την ένταση της. Αυτό οφείλεται στην κλασσική δομή της, σε αντίθεση με άλλες ταινίες της εποχής, όπως αυτές της «Νουβέλ Βανγκ» (Γκοντάρ) η των πειραματισμών του ’60, που σήμερα δεν βλέπονται. Πειραματισμοί που όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Γαβράς γινόταν από αριστερούς γόνους της μεγαλοαστικής τάξης (Γκοντάρ, Βισκόντι) που περιφρονούσαν το κοινό, και κατά συνέπεια τον ίδιο τον λαό. Αυτό σε αντίθεση με τον περήφανο για την αγροτική του καταγωγή Κώστα Γαβρά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Γαβράς τότε δέχθηκε επίθεση για την κλασσική «μπουρζουάδικη» γραφή του. Μια γραφή που συνδυάζει γουέστερν
(ειδικά στο «Το Τραίνο θα Κτυπήσει Τρεις Φορές») και αστυνομικά θρίλερ με ταινίες του τύπου «Blow Up» του Αντονιόνι. Επίσης να πούμε ότι το «Ζ», όχι μόνο άνοιξε τον δρόμο για τα επόμενα πολιτικά θρίλερ του Γαβρά («Κατάσταση Πολιορκίας», «Ο Αγνοούμενος»), αλλά έχει επηρεάσει και τις πολιτικές ταινίες σκηνοθετών, όπως ο Σίντνεϋ Λιούμετ, ο Άλαν Πάκουλα και ο Όλιβερ Στόουν. Για παράδειγμα η τελική σκηνή με τις γραφομηχανές έχει αντιγραφεί από τον Άλαν Πάκουλα στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» για το Ουώτεργκεϊτ. Ενώ οι ερμηνείες των Υβ Μοντάν και Ζαν Λουϊ Τρεντινιάν (Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών)είναι υψηλού επιπέδου. Αλλά...

Υπάρχει ένα «αλλά», που είναι μια εκπομπή της ΕΤ3 το 2003. Σε αυτήν ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ο διάσημος «Τίγρης» που συνέλαβε τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη, δήλωνε ότι κάτι μεσολάβησε ανάμεσα στο κτύπημα με το τρίκυκλο και τον θάνατο του στον Ερυθρό Σταυρό κατηγορώντας σαφώς την Αριστερά: «Μέσα στο αμάξι τον αποτελειώσανε ή με καουτσούκ ή με άμμο. Επαγγελματικά στελέχη. Ο Βέρρος (μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ) και άλλος ένας». Ενώ δήλωνε ότι το αρχικό κτύπημα του Εμμανουηλίδη δεν ήταν θανατηφόρο. Μάλιστα τόσο φοβόταν την Αριστερά που ζήτησε από την δημοσιογράφο να βγάλει την συνέντευξη στον αέρα μόνο μετά τον θάνατο του.