Moscow and Ankara move in on Lebanon's offshore energy potential

With his sharp instincts for chances in the field of energy, Russian Prime Minister Vladimir Putin was stirred into discreet action by Israeli entrepreneurs' discovery in the past year of a gas bonanza - three fields, dubbed Tamar, Dalit and Leviathan, off Israel's Mediterranean coast, debkafile's Moscow sources report. Their currently estimated reserves of 25 trillion cubic feet would more than cover Israel's energy needs and enable it to become a gas exporter, revolutionizing an economy which has developed despite a paucity of natural resources.
Neither did Putin miss Beirut's claim that Israel was "looting" Lebanese gas resources, or that Lebanese Prime Minister Saad Hariri had encountered a polite rejection when travelled to Nicosia on Oct. 21 to ask Cypriot President Dimitris Christofias for help in mapping the borders of oil and gas fields in the Mediterranean.
Moscow accordingly went into action by inviting Hariri for a visit, which took place Nov. 16-17.
With his back to the wall in a life-and-death struggle to save his government from falling into the hands of Hizballah, the Lebanese prime minister was granted the rare honor of an elaborate welcome by both Putin and President Dmitry Medvedev. The Russian prime minister then pitched into his spiel: Moscow could help Lebanon place itself on the map of oil and gas fields and pipelines in the eastern Mediterranean. But to exploit its oil and gas wealth under the sea, Lebanon needed Russia as energy partner and provider of funds, equipment and skilled labor.

Islam, Secularism and the Battle for Turkey's Future

A deep power struggle is under way in the Republic of Turkey. Most outside observers see this as the latest phase in the decades-long battle between Islamism and Kemalist secularism. Others paint it as traditional Anatolia’s struggle against modern Istanbul, egalitarianism versus economic elitism or democracy’s rise against authoritarianism. Ultimately, the struggle boils down to a fight over a single, universal concept: power.

The following special report recounts how an Islamist-oriented Anatolia has emerged to challenge the secular foundation of the modern Turkish state. While those looking at Turkey from the outside are often unaware of Turkey’s internal tumult, a labyrinthine internal power struggle influences virtually every move Turkey makes in its embassies, schools, courts, news agencies, military bases and boardrooms. Though the Turkish identity crisis will not be resolved by this power struggle, the battle lines drawn during the fight will define how the country operates for years to come.

A Power Struggle Rooted in Geopolitics

Turkey occupies a key geostrategic position. It sits at the crossroads of Asia and Europe and forms a bridge between the Black and Mediterranean seas. Turkey’s core historically has centered on the isthmus that straddles the Sea of Marmara and Black Sea. Whether the map says Constantinople

Six Major Media Conglomerates

Six major conglomerates make up what is called mainstream media or MSM control 90% of the shares of large media companies that, in turn, produce 90% of what is read, seen and heard by Americans. 

• DISNEY, owner of ABC, Touchdown Pictures, Buena Vista, Hollywood Pictures, Caravan Pictures, Miramax Films, the production of documentaries A & F, TV History Channel, Discovery, Disney and others; 
• AOL / Time Warner, which owns CNN, HBO, Warner Brothers, Castle Rock, Time, Sports Illustrated, People, Fortune, Entertainment, Money, Netscape and others; 
• IACOM, which includes CBS, Paramount Pictures, Simon & Schuster, Pocket Books, Blockbusters, Showtime, MTV, The Movie Channel & Nickelodeon, BET, Nickelodeon, etc..;  
• GENERAL ELECTRIC, owner of NBC, CNBC, MSNBC, Bravo, Universal Pictures, thirteen television stations, and closely linked to the arms and aerospace industries;
• RUPERT MURDOCH'S NEWS CORPORATION, owner of Fox TV, DirecTV, TV Guide, New York Post, The Weekly Standard, 20th Century Fox, MySpace and others;
• Bertelsmann AG, one of the world's largest media corporations, has the European RTL-TV, Random House, Bantam Dell, Doubleday, Alfred A. Knopf, Vintage Books, and others.  

Source: PRAVDA.Ru

Ο σύγχρονος χάρτης της (“Ελληνικής”) Τρομοκρατίας (με άφθονη λογοκρισία).

Πάνε χρόνια από την πτώση της χούντας και την έλευση Καραμανλή ως Μεσσία που θα ξανάφερνε πίσω την Κύπρο αλλά και την ελευθερία γνώμης στην προδομένη Ελληνική κοινωνία. Μπορεί ο Ιωαννίδης να ευαγγελιζόταν ότι “εξαφάνισε” τους αντιστασιακούς κατά τη σύντομη παντοδυναμία του αλλά αυτό αφήνει πολλά ερωτηματικά. Η ερώτηση άλλωστε θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αντιστραφεί: “Που πήγαν όλοι οι αντιστασιακοί όταν ήρθε ο Ιωαννίδης; Τότε μάλιστα που η χώρα τους είχε απόλυτη ανάγκη λόγω της επερχόμενης Κυπριακής γενοκτονίας”;
Παλιά κουλούρια, ξεραμένα. Η νομιμοποίηση της Αριστεράς δεν αγκάλιασε όλους τους αντάρτες καθώς πολλοί είδαν με σκεπτικισμό τις εξελίξεις. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρέμειναν αυτοεξόριστοι βλέποντας τη μεταπολίτευση ως “μάντρωμα” των αντιφρονούντων σε αστικό μαντρί.
Η δεξαμενή των ανταρτών ήταν και η πηγή στρατολόγησης για τις μετέπειτα οργανώσεις που χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές. Ας μην ξεχνάμε ότι το κοινωνικό περίβλημα ήταν τότε έντονο, υπήρχε εργατική τάξη στην Ελλάδα, υπήρχε εκμετάλλευση, άρα υπήρχε και περιθώριο αγώνα. Σταδιακά ο στόχος των ενεργειών έγινε από ταξικός, ιδεολογικός. Εκεί υπήρξε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα στις τάξεις του αντάρτικου πόλεως που δε μπορούσαν να δεχθούν πως τόσοι ευνοημένοι, πλουτίσαντες επί χουντας (κατασκευαστές, εκδότες κλπ) παρέμεναν στο απυρόβλητο, διεκδικώντας μάλιστα δάφνες αντιστασιακών. Εκεί έγινε και η πρώτη μετάλλαξη αντικρατικής δράσης, όταν το ίδιο το Παπανδρεϊκό κράτος φάνταζε (ρητορικά τουλάχιστον) ως ιδεολογικός συγγενής.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατηγορούσαν το τότε ΠΑΣΟΚ ότι υποθάλπτει αλλά και χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για δικό του όφελος. Κατηγορίες βεβαίως που ποτέ δεν αποδείχτηκαν. Στα ίδια βήματα βάδισε η πρώιμη 17Ν, στοχεύοντας στους τότε “αντιφρονούντες” εκδότες, εισαγγελείς κλπ. Το τότε κατεστημένο κατηγορήθηκε μάλιστα ότι “διόριζε” και πολλούς υπόπτους για τρομοκρατική δράση (!), τακτική που μάλλον μεταλλάχθηκε δίνοντας δημόσια έργα σε νταβατζήδες από τους ίδιους υπουργούς.
Η δολοφονία Μπακογιάννη ήταν για πολλούς

Ο Γαβράς, ο Λαμπράκης και μία εκπομπή της ΕΤ3

Η αφίσα για το «Ζ» του Γαβρά.

Η σημαντικότερη στιγμή του «Ζ»: το κτύπημα έχει ήδη δοθεί στον «Ζήτα» - Λαμπράκη. Το θέμα είναι ποιος τον σκότωσε στην πραγματικότητα.

Λαμπράκης: ένας ιδεαλιστής αστός που έπεσε θύμα του κόμματός του;

Βόλευε ο θάνατος του Παναγούλη, όπως και η δολοφονία του Λαμπράκη, την πολιτική άνοδο του Ανδρέα;

Επανεκδόθηκε στις 2 Απριλίου το περίφημο «Ζ» του Κώστα Γαβρά με τον Υβ Μοντάν στον ρόλο του Λαμπράκη και τον Ζαν Λουΐ Τρεντινιάν στον ρόλο του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη. Μια ταινία που έκανε διάσημο τον Γαβρά και που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας το 1969.

Η υπόθεση της ταινίας είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ένας αριστερός βουλευτής στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 πέφτει θύμα ενός «τραμπουκικού» κτυπήματος στην διάρκεια μιας πορείας για την Ύφεση και τον Αφοπλισμό. Θα επιζήσει του κτυπήματος, αλλά θα υποκύψει λίγο μετά. Η κυβέρνηση θα αναθέσει σε έναν ανακριτή την υπόθεση για να την κουκουλώσει. Εκείνος όμως πληροφορημένος από έναν αριστερό δημοσιογράφο θα αρνηθεί και οι έρευνες που θα διεξάγει θα τον οδηγήσουν στο να θεωρήσει ως ενόχους το παρακράτος και το Παλάτι, που παρουσιάζονται ως πρόδρομοι της στρατιωτικής δικτατορίας.

Η ταινία χρησιμοποιεί το όνομα «Ζήτα» (Υβ Μοντάν) για τον ήρωα της και δεν αναφέρει καθόλου το όνομα της Μεσογειακής χώρας, όπου διεξάγεται η ιστορία. Υποτίθεται ότι γυρίζεται στην Αλγερία, αλλά μία ελληνική γραφομηχανή και η μουσική του Θεοδωράκη με το σαντούρι να κυριαρχεί σε κάνει να καταλάβεις ότι πρόκειται για την Ελλάδα των αρχών του ’60 παραπέμποντας στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εξάλλου όπως αναφέρεται στην αρχή: «Η τυχόν ομοιότητα με πρόσωπα, ζώντα και αποθανόντα δεν είναι συμπτωματική, είναι ηθελημένη».

Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ταινία διατηρεί την φρεσκάδα και την ένταση της. Αυτό οφείλεται στην κλασσική δομή της, σε αντίθεση με άλλες ταινίες της εποχής, όπως αυτές της «Νουβέλ Βανγκ» (Γκοντάρ) η των πειραματισμών του ’60, που σήμερα δεν βλέπονται. Πειραματισμοί που όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Γαβράς γινόταν από αριστερούς γόνους της μεγαλοαστικής τάξης (Γκοντάρ, Βισκόντι) που περιφρονούσαν το κοινό, και κατά συνέπεια τον ίδιο τον λαό. Αυτό σε αντίθεση με τον περήφανο για την αγροτική του καταγωγή Κώστα Γαβρά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Γαβράς τότε δέχθηκε επίθεση για την κλασσική «μπουρζουάδικη» γραφή του. Μια γραφή που συνδυάζει γουέστερν
(ειδικά στο «Το Τραίνο θα Κτυπήσει Τρεις Φορές») και αστυνομικά θρίλερ με ταινίες του τύπου «Blow Up» του Αντονιόνι. Επίσης να πούμε ότι το «Ζ», όχι μόνο άνοιξε τον δρόμο για τα επόμενα πολιτικά θρίλερ του Γαβρά («Κατάσταση Πολιορκίας», «Ο Αγνοούμενος»), αλλά έχει επηρεάσει και τις πολιτικές ταινίες σκηνοθετών, όπως ο Σίντνεϋ Λιούμετ, ο Άλαν Πάκουλα και ο Όλιβερ Στόουν. Για παράδειγμα η τελική σκηνή με τις γραφομηχανές έχει αντιγραφεί από τον Άλαν Πάκουλα στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» για το Ουώτεργκεϊτ. Ενώ οι ερμηνείες των Υβ Μοντάν και Ζαν Λουϊ Τρεντινιάν (Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών)είναι υψηλού επιπέδου. Αλλά...

Υπάρχει ένα «αλλά», που είναι μια εκπομπή της ΕΤ3 το 2003. Σε αυτήν ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ο διάσημος «Τίγρης» που συνέλαβε τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη, δήλωνε ότι κάτι μεσολάβησε ανάμεσα στο κτύπημα με το τρίκυκλο και τον θάνατο του στον Ερυθρό Σταυρό κατηγορώντας σαφώς την Αριστερά: «Μέσα στο αμάξι τον αποτελειώσανε ή με καουτσούκ ή με άμμο. Επαγγελματικά στελέχη. Ο Βέρρος (μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ) και άλλος ένας». Ενώ δήλωνε ότι το αρχικό κτύπημα του Εμμανουηλίδη δεν ήταν θανατηφόρο. Μάλιστα τόσο φοβόταν την Αριστερά που ζήτησε από την δημοσιογράφο να βγάλει την συνέντευξη στον αέρα μόνο μετά τον θάνατο του.

Εγωτισμοί

Τα πρώτα κελαηδίσματα καλημερίζουν την αυγή και ο αγέρας καθαρός και φρεσκοπλυμένος μπαίνει απ’ τα ανοιχτό παράθυρο.  Η αράχνη που όλο το βράδυ έμενε ακίνητη απάνω στον ιστό της αρχίζει να σαλεύει σιγά-σιγά. Είναι πάνω και έξω απ’ το παράθυρό μου, σαν απειλή στέκεται εκεί μέρα και νύχτα μέχρι να πάρω την απόφαση να της δώσω μια και να την ξαποστείλω. Όμως την απόφαση δεν την έχω λάβει ακόμα. Α, όλα και όλα έχω δώσει όρκο. Όρκο βαρύ ότι δεν θα αφαιρέσω ζωή παρά μόνο ότι απειλήσει τον ζωτικό μου χώρο. Και η αράχνη βρίσκεται στα όριά μου. Ένα βήμα παραμέσα και θα πάψει να υπάρχει. Λέτε να το γνωρίζει; Πριν να κοιμηθώ καμιά φορά φαντάζομαι την αράχνη να τρυπώνει στα κρυφά και να έρχεται ακριβώς από πάνω μου. Και μόλις με παίρνει ο ύπνος να δίνει μία και να εναποθέτει τα αυγά της μέσα στο αυτί μου. Την επομένη να ξυπνώ δίχως να γνωρίζω και να καταλαβαίνω το παραμικρό. Έτσι και οι δυο συνωμοτούμε μέρα με τη μέρα. Ένα βήμα δικό της… ένα βλέφαρο κλειστό δικό μου, και…! Άραγε οι αράχνες βλέπουν όνειρα; 
Στο ραδιόφωνο ακούω την Κάστα Ντίβα. Εξαίσια φωνή. Είναι η ώρα τέτοια που ταιριάζει με τη μουσική. Πέντε παρά και η Κάλλας αντηχεί. Πού αντηχεί; Εδώ στο μικρό δωμάτιο, σ’ ένα χωριό της Αγγλίας… μόνος με την αράχνη μου. Λίγο προτού να κοιμηθώ. Και θα αναρωτιέστε ίσως τι με κρατάει ξύπνιο τέτοια ώρα ή που βρίσκω την όρεξη για κλασσική μουσική. Και δεν έχετε άδικο. Έχω να γράψω, εργασία τη λένε εδώ, για τον ωφελιμισμό. Καταλάβατε; Δεν κάνω καλύτερα που γράφω σε εσάς τους πολλούς ή τους λίγους για τη μικρή μου αράχνη; Ας αφήσω όμως την αράχνη και ας περάσουμε μαζί στην επόμενη σκέψη μου. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι μπορώ να γράψω βρε αδερφέ τρεις αράδες που θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ την εργασία μου για τον ωφελιμισμό του Μιλ. Προσφάτως διάβασα το φύλακα της σίκαλης του Σάλιντζερ, μιας και πέθανε πρόσφατα. Το βιβλίο αναφέρεται  στα μαθητικά χρόνια, τα δικά του; διόλου απίθανο. Μου έκανε εντύπωση ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο και το όνομά του. Το ίδιο το βιβλίο με άφησε αδιάφορο. Έζησε απομονωμένος και ξεκομμένος από τα φώτα της δημοσιότητας. Κανείς δεν γνώριζε που ζούσε και έτσι το μυστήριο της ζωής του μεγάλωσε την υστεροφημία του. Ας μην τον αδικήσω όμως. Το βιβλίο του αρέσει.  Τώρα διαβάζω Κροπότκιν. Περίεργο όνομα. Μέχρι να το διαβάσω σωστά το όνομά του μου πήρε χρόνο. Μιλά για επαναστάσεις και αναρχία. Είμαι στο κεφάλαιο ‘Η απαλλοτρίωση’. Επίκαιρο; Και εάν είναι σάμπως θα το διαβάσουμε;

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΔΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που σας δόθηκα χωρίς καμιά επιφύλαξη∙ το πάθος σας μου φαινόταν τόσο φλογερό και τόσο ειλικρινές, που ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως η εύνοια που σας έδειξα θα σας απωθούσε σε σημείο ώστε ν' αναγκαστείτε να διανύσετε πεντακόσιες λεύγες, να εκτεθείτε σε κινδύνους και ναυάγια, για να γλιτώσετε απ' αυτήν: κανείς δεν μου χρωστούσε παρόμοια συμπεριφορά.
Θέλω όλος ο κόσμος να το μάθει, δεν το κρατάω μυστικό, και είμαι πολύ χαρούμενη που έκανα ό,τι έκανα για σας, αψηφώντας κάθε είδους ευπρέπεια∙ στο έξης η τιμή και η θρησκεία μου θα υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τον τρελό μου έρωτα, αφ' ης στιγμής σας αγάπησα.
Πώς είναι δυνατόν με τόση αγάπη να μην μπορέσω να σας κάνω

Antarsia

Σηκώνω το χέρι μου και πυρπολώ. Σπίτια καμμένα κατεστραμμένα, ανθρώπινα αποκαΐδια ανεμίζουν πάνω από την πόλη. Σκυλιά γαυγίζουν και δαγκώνουν το ένα το άλλο. Ανθρώπινα σώματα λιώνουν στους δρόμους και η μυρωδιά της καμμένης σάρκας γεμίζει κάθε ζωντανό ρουθούνι. Παιδιά κλαίνε και ψάχνουν απεγνωσμένα για βοήθεια. Γυναίκες ακρωτηριασμένες, γυναίκες μόνες αναμαλλιασμένες  ψάχνουν στα συντρίμια την οικογένειά τους. Κλαίνε και φωνάζουν. Εκλιπαρούν το Θεό. Εγώ συνεχίζω να πυρπολώ ασταμάτητα για μέρες, βδομάδες, μήνες. Όλη η πόλη κατακαίγεται και καταστρέφεται. Εγώ συνεχίζω μέχρι να μη μείνει τίποτα όρθιο. 
Η ανθρώπινη λαιμαργία καταβροχθίζει και ξεσκίζει τα πάντα. Η κοιλιά έχει πολλές δίπλες. Τα χέρια κρατούν μαχαιροπήρουνα και είναι πάντα έτοιμα να ξεκοκαλίσουν κάθε ανθρώπινη ψυχή και να την πετάξουν στο αδηφάγο στομάχι. Τα περιττώματα στοιβάζονται σε μια γωνιά και η μπόχα πνίγει το επόμενο μεγάλο φαγοπότι. Το μενού είναι ατελείωτο. Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ανατολικό Τιμόρ, Κύπρος, Βιετνάμ, Καμπότζη, Αφρική, Αμερική, Ασία, Ευρώπη, Ωκεανία.
Πατρίδες θνητές, αξιοθρήνητες παμφάγες.
 Όσα ελπίζω έχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Όσα προσδοκώ μοιάζουν με όνειρο. Τι μου απομένει; Μια ευκαιρία!

Σπέρματα

Προετοιμαζόμουν εδώ και μερικά χρόνια για τη Μεγάλη Έξοδο, την ηρωική. Αφού τελείωσα το στρατό πήρα τη μοναδική απόφαση, τη γενναία. Να σπάσω τον αποκλεισμό και να πέσω με όλη μου την ορμή πάνω στη βάρβαρη και άπιστη γνώση. Μία ηλεκτρονική αίτηση, ένα αεροπορικό εισιτήριο, μερικές χιλιάδες ευρώ και φουλ τα γκάζια για Αγγλία. Το πανεπιστήμιο από τα καλά, απ’ εκείνα που έχουν κάνει τις σπουδές επιστήμη. Μαθήματα μετρημένα στα δάχτυλα, διδασκαλία μεθοδική, υλικές παροχές πλούσιες, αποτέλεσμα προκαθορισμένο. Πτυχίο στο συρτάρι, βαθμός ηρωικός, θάνατος βέβαιος. Επιστροφή στην Αθήνα. Νεκρός, με τη σημαία του ηρωικού μας  Έθνους πάνω στο άδειο φέρετρό μου. Δουλειά στο Φανάρι της πληρωμένης γνώσης. Εξυπηρετώ καθημερινά καμιά εκατοστή πελάτες στο επίκεντρο των άναρχων ξεσπασμάτων. Ξεφυλλίζω σελίδες βιβλίων, μετράω νούμερα και παρατηρώ γύρω μου με τρόμο τις σκιές που καμιά φορά τυχαίνουν να περάσουν από δίπλα μου. Μαύρες ως είναι έχουν μια καταπονημένη, μεταλλική ελευθερία κρεμασμένη με θράσος στο πέτο της βρωμιάς τους. Όχι, αρνούμαι να πληρώσω το θάνατό τους. Τους ορίζω ως ήρωες συμμαχητές μου και γι’ αυτό δεν τους μιλώ παρά μονάχα τους υμνώ.
Κάθε ημέρα παίρνω τον ίδιο δρόμο, το ίδιο τρένο, κατεβαίνω στην ίδια στάση, περπατώ στο ίδιο πεζοδρόμιο, συναντώ τους ίδιους ανθρώπους, πληρώνομαι τα ίδια χρήματα. Μηχανικά και προκαθορισμένα ζω το θάνατό μου. Σάμπως και εάν έπαιρνα διαφορετικό δρόμο, άλλο τρένο, περπατούσα σε διαφορετικό πεζοδρόμιο, συναντούσα ξένους ανθρώπους και πληρωνόμουν σε διαφορετικό νόμισμα, δεν θα συναντούσα μηχανικά και προκαθορισμένα το θάνατό μου;
Κι έτσι μέσα σ’ αυτές τις σκέψεις παρατώ τη δουλειά μου και αρπάζω τις πρώτες θερμές αχτίνες του ήλιου και φεύγω με ελπίδα το πλοίο για το νησί των τουριστών κάθε φυλής και κάθε ευρώ. Φορώντας ένα λευκό πουκάμισο αντί για χαμόγελο βρίσκομαι στο λιμάνι με τον πέτρινο μήλο. Εξυπηρετώ πλέον την αφρόκρεμα της ασημαντότητας, από κοιλαράδες με ρέψιμη φάτσα  μέχρι αρλεκίνους Βασιλιάδων. Εκεί η αλήθεια είναι ότι δε βλέπω σκιές τόσο συχνά. Μονάχα που προσπαθώ κι εγώ να συντονιστώ μ’ αυτήν την ευφορία κι έτσι χαμογελώ με κάθε ευκαιρία. Καλημέρα, χαμογελώ. Καλησπέρα, χαμογελώ. Καληνύχτα, χαμογελώ. Ερώτηση, χαμογελώ. Άρνηση, χαμογελώ. Παρατήρηση, χαμογελώ. Ήταν οι πιο χαμογελαστές μου ημέρες.   
Μέσα σ’ αυτήν την ευφορία ξαφνικά εμφανίζεται εμπρός μου μία μορφή σκιερή, αλλά η σκιά της δεν ήταν σαν τις άλλες. Αντί μαύρη ήταν χρυσή. Αντί να έχει στο πέτο της κρεμασμένη την ελευθερία, είχε κρεμάσει ένα τόξο κι ένα βέλος. Το κοιτούσα για πολλή ώρα. Επεξεργαζόμουν τις συμπτώσεις καθώς δεν ήταν η πρώτη φορά που τη συναντούσα. Όλα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Αφορμή ήταν μία ιδέα που έγινε πράξη και που έμελλε να δημιουργήσει τις συνθήκες της συνάντησης. Το μόνο που χρειάστηκε για να δέσει η  όλη εικόνα ανεξίτηλα στο μυαλό μου, πιστέψτε με, ήταν ένα τσιγάρο. Και δεύτερη συνάντηση υπήρξε, έτσι τυχαία όπως τυχαία γίνονται τα σημαντικότερα των πραγμάτων. Και τώρα ήταν η τρίτη μας συνάντηση. Λοιπόν σας διαβεβαιώνω ότι έκανα ότι περνούσε από την ψυχή μου ώστε ν’ αγνοήσω αυτήν τη χρυσή σκιά. Όμως καθώς περνούσαν οι μέρες άρχισα όλο και να δίνω μορφή στη χρυσή σκιά. Πρώτα-πρώτα  έφερα όλο το χρυσάφι του κόσμου και μ' αυτό σχημάτισα τα χρυσά μαλλιά της. Κατόπιν έφερα χάμω στη γη τον ουρανό και με βία τον έβαλα όλον στα μάτια της. Έτσι να αντικρίζεις το απέραντο κατάματα. Καθώς συνέχισαν να περνούν οι μέρες η χρυσή σκιά είχε πάρει πλέον μορφή, μορφή άυλη. Ο έρωτας άρχισε να ξεριζώνει την ψυχή μου που ήθελε να πάει στη χρυσή σκιά και να της δώσει υπόσταση, να της δώσει ζωή. Δεν ξέρω τελικά αν τα κατάφερε… Χάθηκε έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκε στην είσοδο της Βαβυλώνας. Δεν θέλησε το βέβαιο, δεν θέλησε και το αβέβαιο. Εικόνα ονειρική που σιγά-σιγά πλησιάζει το τέλος και ξυπνάς με ξεραμένο το στόμα και τα μάτια σα να κοιμόσουν για πολλές ώρες κι έτσι άκεφος γυρίζεις πλευρό και παίρνεις την απόφαση να σηκωθείς και να αδειάσεις όλες σου τις αναμνήσεις στη λεκάνη των ακαθαρσιών σου. Και εάν δεν ήταν ένα απλό νυχτερινό όνειρο αλλά μία ανάμνηση ζωντανή;   Και εάν δεν ήταν μία ανάμνηση αλλά ένα γράμμα που ποτέ δε διαβάστηκε απ’ τον παραλήπτη;
  

Αγαπημένη,
Λαμπερή στον κατάμαυρο ουρανό αστροβολάς. Γαντζώνεις και μπήγεις τα νύχια σου στο δέρμα της ψυχής μου.  Ματώνω και ματώνω. Το αίμα μου επουλώνει τις πληγές σου. Συνεχίζουμε και οι δύο τραυματισμένοι. Εσύ για άλλους λόγους. Και οι δύο πληγωμένοι. Πιανόμαστε τώρα από σώματα άλλων, γαντζώνουμε τα νύχια μας σε άλλους. Σε πίστεψα τόσο βαθιά που σε πήρα μέσα μου μια για πάντα. Δίχως σε αδειανός. Δίχως σε για πάντα πληγωμένος. Πάρε με, πάρε με μαζί σου και γκρέμισέ με. Γκρέμισε καθετί ψεύτικο μέσα μου, άοπλος μπρος σου, γυμνός κατασπάραξέμε. Εχθροί ή εραστές; Εχθροί και Εραστές… Εχθροί σε καιρό ειρήνης και εραστές δίχως έρωτα. Αντί εγώ, εσύ! Κι εσύ απουσιάζεις. Κι εσύ αυτή, μιαν ανάμνηση, ένα γράμμα κλειστό!

Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ.
Κάθε δάκρυ κι ένα σ’ αγαπώ.
Κάθε σ’ αγαπώ κι ένα πρόσωπο.
Κάθε πρόσωπο κι ένα όνομα.
Κάθε όνομα Εσύ, χρυσή σκιά μου.

THE MAKING OF A GREEK TRAGEDY

THE MAKING OF A GREEK TRAGEDY

GREECE HAS NOT HAD MANY GOOD DAYS in 2010, but Thursday was a particularly bad day. First, Europe's statistical office (Eurostat) revised up the Greek 2009 budget deficit, which placed Athens' accounting shenanigans in the spotlight again. The bottom line is that the situation is even worse than previously thought, and the budget deficit may very well be adjusted up as more Greek accounting malfeasance comes to light. Following the announcement, credit rating agency Moody' s dropped Greece's credit rating one notch, immediately prompting a rise in Greek government bond yields, thus increasing Athens' borrowing costs.

The yield on a Greek 10-year bond shot above nine percent, while a two-year bond rose above 11 percent, both record highs since Greece joined the eurozone. Particularly daunting is the fact that short-term debt financing is now more expensive than long-term funding. This situation is referred to as an "inverted yield curve," and it is generally considered a harbinger of financial doom. This means that investors are sensing that Athens is more likely to experience problems sooner rather than later.

Higher yields mean that Greece is facing increasingly larger interest payments on an increasingly larger stock of debt. This all but confirms that Athens' claim that its stock of public debt will peak at 120 percent of gross domestic product (GDP) is simply wishful thinking. Worse still,

Greece, Out of Ideas, Requests Global Aid

''We drew up a plan, we took difficult and painful measures,” Prime Minister George A. Papandreou said in a nationally televised address. “But the markets did not respond.”
Greece was forced to make the request after investors shunned the country’s bond offerings because of concern about its runaway debt. Those worries intensified Thursday when the European statistics agency raised its estimate for Greece’s debt above the government’s most recent figures, pushing the yield on Greek bonds to nearly 9 percent.
At that point, the need for international funds seemed a certainty, and Mr. Papandreou made the request while on a visit to Kastellorizo, an island in the Aegean Sea.
The financing will come from an emergency aid package arranged two weeks ago in Brussels in which Greece’s euro zone partners pledged up to 30 billion euros ($40 billion) in loans to Greece. The International Monetary Fund is expected to provide an additional 15 billion euros.
Markets did not react significantly to the announcement because investors had already factored in an expectation that Greece would seek the financing.
The prospects of a Greek bailout has strained the solidarity of the euro zone — the 16 countries

Bavette με Σολωμό!

Ανακατεύω το τσουκάλι. Η φωτιά δυναμώνει, το νερό έχει ήδη αρχίσει να βράζει. Παίρνω το πακέτο με τη λέξη και τη ρίχνω μέσα στο βραστό νερό! Ανακατεύω καλά και σβήνω τη φωτιά. Πετώ ένα-ένα τα γράμματα στο πιάτο μου. Έψιλον, λάμδα, έψιλον, ύψιλον,θήτα, έψιλον, ρο, ιότα,άλφα. Με το πηρούνι μου τρυπώ το γράμμα έψιλον και μαζί με το άλφα το χώνω στο στόμα μου. Η φωτιά πλέον έχει σβήσει, κι εγώ με το πηρούνι στον αέρα ψάχνω γι'αλλα γράμματα. Δεν υπάρχουν άλλα! Η λέξη μου φαγώθηκε με μιάς. Αύριο πάλι θα ξαναβάλω στη φωτιά ελευθερία!


Συνταγή:

- Ενα πακετο Λέξη
- 2 φιλετα φρέσκου (ή κατεψυγμένου) Λάμδα, καθαρισμένα από το δέρμα και τα κόκαλα
- 10-13 Έψιλον
- 1 μεγάλο Άλφα
- Μία κούπα Ρο
- Μερικα φύλλα θήτα ή μια μικρή κουταλιά αποξηραμένου
- Ιότα
- λίγο Ύψιλον

Recent developments

Lisbon treaty could offer Greece help-German MP

The European Union could refer to an article in the Lisbon Treaty to provide assistance to Greece, a German opposition lawmaker said on Monday.

Gerhard Schick, finance policy expert for the Greens party, told Reuters he had asked legal experts attached to the German Bundestag lower house of parliament for an opinion on whether Article 122 of the Lisbon Treaty would be valid for Greece.

The article says that EU members states that are "seriously threatened with severe difficulties caused by natural disasters or exceptional circumstances

Harris: Survival Lottery Scheme. Presentation for York University 2010

Harris: Survival Lottery

View more presentations from guest335f4bd3.

Δίχως Τίτλο

... Αν ποτέ ξανασυναντηθούμε να θυμηθείς να φέρεις αίμα.



...η αγκαλιά μου...το κρεβάτι σου... κοιμάσαι στην αγκαλιά μου... ερωτεύεσαι... βλέπεις όνειρα και εφιάλτες... ξυπνάς ... αλλάζεις πλευρό... ξανακοιμάσαι... σηκώνεσαι...
... τα μάτια μου...το καθρεφτάκι σου...κλεφτή ματιά.. στη στάση, στο λεωφορείο... στα διαλείμματα... στην προσμονή...
... τα δάχτυλά μου... η χτένα σου... κάθε πρωί να σε χτενίζουν...
...Το σώμα μου... η τσάντα σου στα γόνατά σου... μικρο παιδάκι... 

http://www.youtube.com/watch?v=HUih4YFtIiI&feature=related

Why it is better to be a duck at University

Experiment: Word replacement and the altering of meaning.

Why it is better to be a duck at University.
I
There is a common assumption in the University that being a student is better than being a duck. This assumption mainly lies in the conception that ducks are not intelligent and therefore inferior to students. Furthermore, studying and being educated is a benefit (even though not studying and not being educated is not harm). I wish to argue that the underlying assumption is erroneous. Being a student rather than a duck in the University is not a benefit but always a harm. Many will find this as an absurd claim and will wish to dismiss it. For this reason, I will defend this claim.
II
As a matter of empirical fact, bad things happen to all of us. No student life is without a hardship. It is easy to think of hundredths of students who strive to study hard, but still cannot achieve a distinction mark
Some of us are lucky enough, but most of us nonetheless suffer because of that at some stage during our student lives. Sometimes the suffering is devastating, even if we have passed almost all our modules. Some are condemned by nature to fail. We all face failure. We infrequently contemplate the harms that await any new enrolled student: stress, disappointment, homesick, depression, addictions (e.g. alcohol, drugs), bullying, financial hardships and even death (suicide). For any given student we cannot predict what form these harms will take or how severe they will be, but we can be sure that at least some of them will occur. Almost none of this befalls the ducks. The ducks around the university will only face pain from other ducks or geese ‘bullying’. They have no stress, no depression, no addictions, no financial hardships and no suicides.
Of course not only bad things but also good things happen only to those who are student at York. Joys and satisfaction can be had only by students. Thus, the cheerful will say, we must increase the pleasures of studying against the evils. As long as the former outweigh the latter, student life is better than a duck life.

MME 2010

Ο θάνατος του  Χρήστου Λαμπράκη, οι «επιθετικές» εξαγορές μειοψηφικών πακέτων σε ισχυρούς ομίλους των ΜΜΕ, οι υποχρεώσεις των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιριών των ΜΜΕ ( υψους 1,1 δις ευρώ), και η αδυναμία της κυβέρνησης να βάλει κανόνες στην κινούμενη άμμο των Μέσων Ενημέρωσης,  υπόσχονται ένα εκρηκτικό 2010, στον έτσι κι αλλιώς άγριο κόσμο των Media.

Κάποιοι κάνουν λόγο για νέα εποχή, ενώ οι έχοντες δυνατή μνήμη βλέπουν ομοιότητες με την ταραγμένη περίοδο Κοσκωτά, τότε που ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας εξαγόραζε τράπεζες, ποδοσφαιρικές ομάδες, και έσπρωχνε ιλιγγιώδη -για την εποχή- ποσά σε εφημερίδες και περιοδικά.

Αν σ αυτά προσθέσεις και την οικονομική κρίση η  οποία ψαλιδίζει κυκλοφορίες  και διαφημιστικά έσοδα, αρχίζεις να έχεις μια εικόνα του νέου τοπίου που ακόμη παραμένει θολό, καθώς  πίσω από τους πρωταγωνιστές κρύβονται  συμφέροντα, στα οποία ο χαρακτηρισμός