ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΙΟ ΨΗΛΟΥ ΠΥΡΓΟΥ

Να ρθουν, αχ πότε να ρθουν
Τα χρόνια της αγάπης!

Τόσο και τόσο υπομόνεψα
Που για πάντα πια ξεχνώ.
Φόβοι κι οδύνες
Φύγανε για τους ουρανούς.
Κι η δίψα της αρρώστειας
Τις φλέβες μου θολώνει.

Να ρθουν, αχ πότε να ρθουν
Τα χρόνια της αγάπης!

Ξαναβρέθηκε! Τι;
Η αιωνιότη.
Ειν η θάλασσα μιχτή
με τον ήλιο.

Ψυχή μου αθάνατη
κράτα το τάμα σου
κι άσε τη νύχτα μόνη
και τη μέρα να φλέγεται