Ο ήλιος άρχισε να πορτοκαλίζει και δειλά δειλά να κάνει τα πρώτα του βήματα στο μικρό χωριό. Συνάντησε πρώτα τη θάλασσα και ξύπνησε τα χρώματά της. Πρώτα φάνηκε το βαθύ μπλε και όσο οι αχτίνες του ήλιου έφταναν προς την ακρογιαλιά πήρε το πράσινο να κυριεύσει τα ρηχά νερά. Τα λευκά βότσαλα που όλο το βράδυ ξενύχτησαν πλάι στη λυσσασμένη θάλασσα, τώρα πήραν το κατάλευκο χρώμα τους και καμάρωναν το ένα δίπλα και πάνω στο άλλο. Η άμμος έριχνε τις πρώτες χρυσές πινελιές της και προσπαθούσε να στεγνώσει από το νυχτερινό της μπάνιο. Κατόπιν φάνηκαν τα πρώτα σπιτάκια. Μικρές ανθρώπινες κατασκευές, πλάι πλάι γεύονται το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Αυτή η δυνατή γεύση φτάνει γλυκόπικρη στα χείλη των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτά. Ο ήλιος συνεχίζει το καθημερινό του ταξίδι και ανηφορίζει τώρα τους δρόμους του χωριού. Ένα ένα τα σπιτάκια ξεπροβάλουν και εκεί λίγο πιο πάνω ο ήλιος συναντά την εκκλησιά και βάφει μπλε την οροφή της.
Η παλέτα των χρωμάτων γεμίζει σε κάθε ανατολή και ο μέγας ζωγράφος, Ήλιος το όνομά του, ρίχνει κάθε λογής πινελιές. Από τη θάλασσα μέχρι τα σπίτια και τις εκκλησιές περιμένουν κάθε πρωί το ζωγράφο Ήλιο να πάρει το πινέλο του και με χάρη και δεξιότητα να τις ζωγραφίσει όπως αυτός ξέρει. Αυτός ο καμβάς έχει όνομα, Κυκλάδες.
No comments:
Post a Comment
Use a nickname for your comments.